De kerk, alleengaanden en corona

Corona houdt de gemoederen bezig. Mensen maken zich zorgen over hun baan, of die van hun partner, over of zij het zullen krijgen of niet, en wat dan, over hoe de kinderen moeten worden opgevangen nu de scholen dicht zijn. De wereld blijkt toch niet zo maakbaar. Nu blijkt de kracht van systemen, of juist de zwakte van systemen. 

In Brabant is een ‘help elkaar’ Facebook pagina geopend, met het oog op het ondersteunen van eenzamen, zieken en/of kwetsbaren. Vrijwilligers kunnen zich aanmelden om bijvoorbeeld boodschappen te doen, een koffietje te drinken (met anderhalve meter afstand), een klusje te doen. De lijst met vrijwilligers is er. Er zijn alleen nog geen hulpvragen omdat de mensen om wie het gaat  niet op Facebook blijken te zitten. Er worden nu folders gedrukt en posters om het op deze wijze bekend te maken, zodat de mensen die ze willen bereiken ook bereikt worden. Een mooi initiatief. 

Je kunt je voorstellen dat wanneer je alleengaand bent met de eerste zorg voor je kinderen, dat het er dan zeker en wellicht nog meer, in hakt. Want wat als jij ziek wordt, wie zorgt dan voor je kinderen? En wat als jij een beroep hebt waardoor je moet blijven werken (verpleging, brandweer, ziekenhuis of ziekenverzorgende) maar je weet niet waar je kinderen moeten blijven (ook al is aangegeven dat er opvang zal zijn, dit is niet overal even goed ingeregeld)? Wat als je puber ziek wordt of zelfs wordt opgenomen in het ziekenhuis? En wat als je geen vast contract had en je baan kwijt raakt?

Als kerk worden we opgeroepen oog te hebben voor de weduwen en de wezen. Dat zijn ook de alleengaanden met hun kinderen. Het gaat om een vaak kwetsbaar systeem. Hoe kunnen we daar als gemeente van Christus op inspelen? Rutte zegt: let een beetje op elkaar. Aan de andere kant hebben we een AVG waardoor we geen ongevraagd gebruik mogen maken van persoonlijke gegevens. Christus zegt ons voor elkaar zorg te dragen! 

• weet je als gemeente welke mensen alleengaande ouder zijn (vaak bekend bij individuen, huiskringen, etc.)?  
• wees een luisterend oor; als echtpaar kun je alles delen. Als alleengaande moet je veel zelf verwerken. Je trekt (weet ik uit ervaring) niet snel aan de bel; je bent niet zielig, wilt niet overdreven overkomen, maar vergeet dat iedereen een luisterend oor nodig heeft en dat het willen kunnen delen van ons leven met elkaar is ingeschapen. 
• overleg met hen zelf wat ze nodig hebben, wat je als gemeente voor hen kan betekenen en match dat met mensen in de gemeente die zich willen inzetten als vrijwilliger. 
• gebruik huiskringleiders om informatie door te geven en betrokkenheid te organiseren zodat liefst in eigen buurt mensen voor elkaar van betekenis kunnen zijn en geen mensen tussen wal en schip vallen. 
• doe een extra telefoontje, misschien zelfs liever face-time, voor het contact wanneer mensen helemaal aan huis gebonden zijn. Dus zet alle social media die je kunt in! 
• check of je kunt helpen met medicijnen halen bij een apotheek, op kunt passen, boodschappen doen, een keer koken? 
• open een ‘vraag elkaar’ gedeelte op de gemeentesite, waar mensen zelf hun behoeften kenbaar kunnen maken. 
• neem korte bemoedigende boodschappen op en verspreid die via WhatsApp of You tube. 
• breng een bloemetje langs (mag gewoon voor de deur met een betrokken kaartje). 
• of een spelletje – computergame ☺ 
• of een boek. 
• en als je zelf alleengaande ouder bent, trek dan aan de bel, houd elkaar in de gaten! In de kwetsbaarheid zijn we sterk, denk aan de weduwe van Sarfat, die bijna niets had en door God bijzonder gebruikt werd!  

Gebruik je fantasie – wees er voor elkaar, al het bovenstaande geldt ook voor alle anderen in de gemeente, heb oog voor elkaar! 

Marja Krans