Ik ben die en die, ik ben getrouwd met x en ik heb y kinderen. Hoe vaak stellen we ons niet op die manier aan elkaar voor. Maar wat als je in de ene zin al twee hick-ups hebt?

Afgelopen weekend kon ik het daar met anderen over hebben. Mensen die vergelijkbare dingen mee hebben gemaakt en tegen vergelijkbare dingen aanlopen. Maar ook trots zijn op wat wel lukt. Want hoe herkenbaar: het eerste IKEA-kastje dat je ZELF in elkaar zette!

We waren met zo’n 29 alleengaande ouders met PowerParent een weekend in Vierhouten. En het was fijn, zo samen! De ontmoeting, samen eten, de gesprekken, de sprekers, de workshops, het wandelen, altijd iemand om mee koffie te drinken of een wijntje. De openheid, het vertrouwen, de herkenbaarheid. Maar ook de dankbaarheid om wat er wel is, ondanks het verlies. Soms door de dood, meestal door echtscheiding.

Het was een positief weekend waarin God centraal stond. En eerlijk gezegd: ik denk dat we het voor een groot deel aan Hem danken dat we er zo in kunnen staan. Hij bindt ons samen. In onze rouw, in onze hoop, in onze zorg voor de kinderen, in ons zijn. En wat we van Hem kregen en krijgen mochten we met elkaar delen en elkaar ook zo weer bemoedigen.

Er is leven na echtscheiding. En het is de moeite waard!

Wat een diepe indruk op mij heeft gemaakt is dat, ondanks dat we voor elkaar allemaal onbekende mensen waren, de saamhorigheid zo duidelijk aanwezig was. Verbonden met elkaar, omdat we alleenstaande ouder zijn en allemaal in ons eigen rouwproces zitten. Daarnaast vanuit onze verbinding met God, over ‘kerkmuren’ heen, elkaar tot een hand en een voet konden zijn.

Het was een verwenweekend waar voor mij werd gezorgd. Een heerlijk ontbijt- en lunchbuffet, een fantastisch diner, geen zorgen om de afwas, koffie, thee en wat lekkers, onderling contact onder genot van een drankje en een hapje, een mooie omgeving, de luxe van een hotel, zang, muziek, gesprekken, sprekers, maar bovenal jullie gebeden met en voor mij.
De onderlinge verbondenheid was groot en heb ik ervaren als een warme deken.

Wat ik moet bekennen is: Ik wist niet dat ik zoveel behoefte had aan zo’n weekend! Mijn hoofd tolt nog, bergen emoties, gedachten, gevoelens, woorden en bovendrijvende herinneringen…
Er was zoveel herkenning en erkenning en ook al is ieders verhaal verschillend, iedere deelnemer in dit weekend heeft wel een pakketje verdriet, pijn, vervlogen dromen, teleurstelling, zorgen en angst en is, net als ikzef, op zoek om hierin de beste en tegelijk een haalbare weg te bewandelen.

We zijn allemaal onderweg, struikelend, zoekend, verlangend… Juist doordat ervaringen, verwerkingen en fases gevarieerd zijn kunnen we elkaar ondersteunen en opbouwen. Dit voelde voor mij echt als lotgenoten, zo helend, het gevoel te mogen ervaren: ik sta niet alleen… Wauw.

Het was best lastig om de stap te zetten aan zo’n weekend deel te nemen; niemand te kennen en alleen hiernaartoe te moeten gaan is niet mijn favoriete bezigheid. Maar eerlijk is eerlijk, veel nieuwe, vreemde mensen zijn in deze korte periode bekenden en vrienden geworden. En dat is superleuk! (en … eigenlijk kostte dat maar 24 uur, want de daaropvolgende 24 uur voelde het al heel wat meer vertrouwd! 

Kortom, ik ben blij dat ik deze stap gewaagd heb. Dankjewel jullie, voor het organiseren en in goede banen leiden van dit verwenweekend!

Dit weekend bracht mij troost, bevrijding en een boost om verder te gaan. Ik vond het weekend heel fijn en troostend, als gescheiden vrouw mag ik er zijn.

Voor mij bracht dit weekend liefde, erkenning, even stilstaan bij de dingen waar je normaal overheen rent. Dat vond ik fijn. En horen van mannen die wél voor hun kinderen vechten/zorgen, vind ik een mooi en genezend beeld, naast het verdriet van alleen gelaten vrouwen.

Wat ik zo fijn vond bij het alleengaande ouder weekend, was de ontspannen sfeer, mijzelf niet hoeven verdedigen aan tafel, maar dat je elkaar begreep.  Dat ik mijn ervaringen kon vertellen, zonder me te schamen. Ontspannen en als een familie. We hebben trouwens ook enorm veel plezier gehad. Ik ging ‘lichter’ naar huis!